Sacrifice the dream {เสียสละความฝัน}

"พ่อแม่ยอมเสียสละความฝันตัวเองเพื่อต่อฝันให้ลูกเป็นจริง"

แต่และพอเราถึงฝันละ เราจะคิดจะคืนความฝันให้พ่อแม่บ้างไหม? ..เลี้ยงกว่าจะโต ส่งเรียนกว่าจะจบ จะบินออกหากินก็ยังมิวายขอเงินก้อนติดตัว หมดตังไม่ใช่น้อยในการเลี้ยงดูคนๆนึ่งให้โตขึ้นมาได้ ...แต่พอมีงานทำ ได้เงินเดือน ซื้อของใช้บำเรอตัวเอง เดินตามกระแสวัตถุนิยม หลงใหลไปตามยุคสมัย ลองมาตอบตัวเองตามคำถามเราดูนะ......


>>กินข้าวกับแม่ได้มองหน้าพูดคุย หัวเราะยิ้มเยาะกันบ้างไหม?
>>โทรหาแม่วันละกี่ครั้ง คุยกันนานเท่าคุยกับเพื่อนไหม?
>>มีปัญหาแชร์ให้พ่อแม่รู้เท่าๆกับเพื่อรู้บ้างไหม?
>>มีความรักให้คนอื่นเท่ารักและเอาใจใส่พ่อแม่ไหม?
>>อกหักทีเจ็บปวดเค้าไม่รักเรา คนข้างหลังยังรักเราไม่เคยเปลี่ยน
 ***แฟน เพื่อน เทียบรักพ่อแม่ไม่ได้ แต่เราทุ่มให้ใครมากกว่าละ?

 ::แม่ยังคงรอเราอยู่เสมอ::

เราก็เคยเป็นคนที่หลงลืมคิดถึงหญิงแก่ๆคนหนึ่งที่ทำงานไม่เคยหยุด เรารู้ว่าแม่เหนื่อย เคยบอกแม่ว่า "เหนื่อก็พักบ้างนะแม่" แม่บอกว่า "หยุดไม่ได้เพราะลูกยังกินไม่อิ่ม" เป็นคำตอบที่ทำเราสะอึกค่ะ เราลืมคิดถึงใจแม่เพราะกำลังสนุกกับการใช้ชีวิตใหม่ๆ ในรูปแบบกึ่งเป็นผู้ใหญ่ ภูมิใจที่ได้ใช้ชีวิตของตัวเอง แต่เปล่าค่ะมันแค่ครึ่งหนึ่งค่ะเพราะอีกครึ่งคือ "เรายังแบมือขอตังหญิงแก่อยู่" ....แต่อย่างน้อยคำสอนข้างบนนั้น มันยังดังอยุ่ในใจว่ายังมีคนที่คอยรัก คอยคิดถึง คอยเป็นห่วงเรามากแค่ไหน รอโทรศัพท์เรา, รอเรากลับบ้าน, รอกินข้าวพร้อมกัน, รอนั่งฟังเรื่องราวของเรา ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข แม่ยังรอเราเข้าไปหาเสมอ
...ครั้งยังเรียนมหาวิทยาลัยเราเคยรำคาญนะที่แม่ชอบบังคับให้กลับบ้าน และชอบบ่นโน่น นี้ นั้น...
...เข้าไปในความคิดแม่ ลูกกุจะกินอยู่สบายดีไหม ทำตัวดีหรือเปล่า เมื่อไหร่จะกลับบ้านน่ะ....
 ถ้าเคยดูรายการ "วงเวียนชีวิต" การที่เขาได้ไปถ่ายทอดชีวิตหญิงชรา นัยตามองดูแต่ถนนเผื่อสักวันจะเห็นเด็กน้อยที่เคยเลี้ยงดูกลับมาในร่างผู้ใหญ่ แต่มันก็เป็นเพียงภาพที่เลือนลางของหญิงแก่คนหนึ่ง คำพูดที่เคยได้ยินจนชิน "แม่เลี้ยงลูกเป็นสิบได้ แต่ลูกกลับเลี้ยงแม่คนเดียวไม่ได้" มันน่าหดหู่นะ!! แต่มันจะไม่เกิดขึ้นกับแม่ของเรา!!

::อยากเป็นเพื่อน ...มากกว่า... การเป็นลูกสาว::

เราโชคดีที่ยังกลับตัว คิดได้ และพร้อมคืนความฝันให้แม่ เราเหลือแม่คนเดียวแล้ว เราชอบเรียกแม่ด้วยชื่อจริงว่า “ทองย้อย” หลายคนที่ได้ยินเวลาคุยโทรศัพท์กับแม่หรือพูดคุยกันต่อหน้าอาจคิดว่า เฮ้ย!นั้นแม่มึงนะไม่ให้เกียรติหน่อยหรอ มึงเป็นลูกภาษาอะไรว่ะ? เราไม่แคร์ใครมองเราบวกรึลบ เพราะเรารู้ตัวดีว่า "เรารักแม่ในแบบของเรา" เราไม่อยากเป็นลูกสาวของแม่อีกแล้ว เพราะการเป็นลูกแม่นั้นคือแม่ยังคงต้องดูแลเราอยู่ เราอยู่กับทองย้อยแบบเพื่อนมากกว่า พูดคุยกันทุกเรื่อง จะเรื่องกวนตีน แผนการร้ายๆเช่น หาผัวฝรั่งแก่ๆให้แม่ เอาแบบใกล้ตายด้วยนะ ฮ่าๆๆ เผื่อจะได้มรดกกลายเป็นเศรษฐีขึ้นมาบ้าง ขำๆเอาฮาค่ะ มันอาจจะดูหยาบนะแต่มันก็เป็นเรื่องที่คุยกันที่ยาวที่สุดละ เราชอบถามความฝันของแม่อยากได้อะไร อยากมีอะไร เอาเข้าจริงทองย้อยฝันไว้น่ารักมาก หาที่5ไร่ บ้านหนึ่งหลัง ปลูกผัก ผลไม้ กินเอง ขุดบ่อเลี้ยงปลา "ความฝันกระจุ๊มกระจิ๋มของทองย้อย" ฟังเรื่องราวเก่าๆ ทำให้เรา รู้จักแม่ในมุมที่เราไม่เคยสัมผัส จนทำให้คิดอีกมุมว่า "เรารู้จักแม่ตัวเองจริงๆหรือเปล่า?"

                   



หนูไม่เคยบอกว่าหนูจะเป็นลูกที่ดีของแม่ แต่หนูจะทำให้แม่เห็นเองว่าหนูที่ตัวใหญ่คนนี้จะดูแลแม่ได้ดีแค่ไหน?

"รักนะค่ะทองย้อยของฉัน"

.ไอ่เนย์.